Ook de strekdammen en pieren in zee moeten de kust beschermen. Dat blijkt echter niet afdoende te werken. Daarom wordt sinds 1979 zand opgespoten en sinds 1990 is dit zelfs de voornaamste vorm van kustverdediging. De eerste Texelse strandsuppletie in 1979 was bij Eierland en beginjaren tachtig volgden de stranden van De Koog. Volgens een vooraf opgesteld suppletieprogramma zorgt Rijkswaterstaat ervoor dat de Texelse stranden op peil blijven of worden teruggebracht op het gewenste peil. Miljoenen kubieke meters zand worden opgespoten. Het zand wordt kilometers uit de kust gewonnen op een diepte van zo’n 20 meter. Sleephopperzuigers zorgen er vervolgens voor dat het op de te suppleren stranden wordt gespoten. Het zand is bruiner van kleur en heel voedselrijk vanwege de bodemdieren die er nog inzitten.
Vooroeversuppleties
Vanaf de jaren negentig kiest Rijkswaterstaat steeds vaker voor vooroeversuppletie. Onderwater waar het kan en op het strand waar het moet, is tegenwoordig het beleid. Bij vooroeversuppletie wordt er voor de kust onderwater een zandbuffer gecreëerd die de kust moet beschermen. Deze manier is goedkoper en minder hinderlijk, doordat er op het strand zelf geen werkzaamheden plaatsvinden die het toerisme verstoren.
Gunstig effect
De zandsuppleties beschermen niet alleen de duinen als waterkering, maar hebben ook gunstige effecten voor de Texelse natuur. Uit onderzoek is gebleken dat het verlies van duinen en natte duinvalleien is gestopt. Doordat er meer zand op het strand ligt, ontstaat jonge duintjes en komt er vers zand tot ver achter de zeereep. Zowel op De Hors als ook bij de Dam van Eierland neemt de totale duinoppervlakte weer toe. Daarnaast is bij natuurbeschermers de angst voor grootschalige verstuiving door kustafslag verdwenen en is een dynamischer kustbeheer mogelijk geworden.
