Wandelend eiland
De zandplaat Noorderhaaks is ontstaan op de plaats waar de ebstroom vanuit De Waddenzee de opkomende vloed van de Noordezee elkaar tegenkomen. Doordat de stromingen elkaar opheffen, zonk het zand en kon een eilandje onstaan. Eilandjes als de Razende Bol blijven nooit op dezelfde plek liggen. Zo groeide een vergelijkbare zandplaat, Onrust, aan het einde van de negentiende eeuw al aan Texel vast. Aangezien de Razende Bol zich elk jaar zo’n 100 meter verplaatst, zou deze zandplaat in de toekomst ook wel eens deel kunnen gaan uitmaken van Texel. Of dit echt zal gebeuren, blijft onzeker: de stroom in het Molengat, de vaargeul tussen Texel en Noorderhaaks van circa 650 meter breed, is erg sterk. De afstand tussen de Razende Bol en het Waddeneiland wordt daarbij niet kleiner. Ondanks dat Noorderhaaks tot op heden een op zichzelf staand eilandje is, maakt het officieel deel uit van de gemeente Texel.
Rustplaats
Zandplaat Noorderhaaks fungeert jaarrond als hoogwatervluchtplaats voor diverse zeevogels en zeehonden. Dwegsterns, verschillende steltlopers, meeuwen en aalscholvers broeden in het voorjaar op de Razende Bol. De grijze zeehond werpt in de winter, de jongen van de gewone zeehond worden in de zomer geboren. Al deze jonge dieren brengen hun eerste weken door op de zandplaat. Zij hebben veel rust nodig en kunnen na de geboorte nog niet direct zwemmen. Aangezien de rust op het zuidelijke deel van Noorderhaaks nog wel eens verstoord wordt, is de noordzijde van het eiland – om de rust voor de dieren te kunnen garanderen – niet toegankelijk voor publiek.
Onrust
Hoewel veel zeehonden en zeevogels graag op de Razende Bol vertoeven vanwege de rust, is het niet altijd kalm en vredig op de zandplaat. Tijdens stormachtige noordwestenwind komt Noorderhaaks nog wel eens onder water te staan. Maar daarbij is, naast bij vogels, de Razende Bol ook zeer populair als rustplaats bij watersporters. Op zomerse dagen kan het er dan ook erg druk zijn.
